Γράφει:
Ο Νίκος Μπογιόπουλος
Οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» δίνουν έναν αγώνα που μας αφορά όλους.
Μετά από 33 ημέρες απεργίας οι ανάγκες τους, οι ανάγκες των οικογενειών τους, είναι τεράστιες.
Οι χαλυβουργοί έχουν ένα όπλο για να μείνουν όρθιοι: Την αλληλεγγύη!
Αυτό το όπλο, βρίσκεται τώρα στα δικά μας χέρια.
Το όπλο των χαλυβουργών και το δικό μας όπλο, το όπλο της ταξική μας αλληλεγγύης, είναι κρίσιμο τούτη την ώρα να μη σιγήσει.
Καλούμαστε όλοι να εκφράσουμε την ταξική αλληλεγγύη μας ενισχύοντας από το υστέρημά μας τον ελπιδοφόρο αγώνα των χαλυβουργών, να σταθούμε στο πλευρό εκείνων που σήμερα αγωνίζονται και για μας!
Ο αριθμός λογαριασμού για την ενίσχυση του απεργιακού αγώνα των χαλυβουργών είναι:
Εθνική Τράπεζα: 200/623301-52.
Χαλυβουργοί
Οι χαλυβουργοί νίκησαν το φόβο.
Αυτή είναι η πρώτη τεράστια μάχη που έδωσαν - την έδωσαν πρώτα και κύρια με τους εαυτούς τους - και κατάφεραν να την κερδίσουν.
Πέταξαν από πάνω τους κάθε αναστολή και ταμπού. Προσπέρασαν τα προσχήματα της αναβλητικότητας. Ηρθαν αντιμέτωποι με όλα όσα κατασκευάζει η αστική τάξη για να περάσει αλυσίδες στο μυαλό και στη συνείδηση των εργαζομένων.
Και νίκησαν.
*
Οι χαλυβουργοί έκαναν το πρώτο βήμα, έσπασαν την αλυσίδα ακριβώς στο πιο ισχυρό αλλά και στο πιο αδύνατο σημείο της:
Ξεκαθαρίζοντας πρώτα και κύρια ότι αυτοί, οι εργάτες και ο εργοδότης, ότι
αυτοί που δένουνε το ατσάλι και ο βιομήχανος,
δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον.
*
Για το επόμενο βήμα τους, ήταν απαραίτητη ακόμα μεγαλύτερη δύναμη:
Να παραμείνουν ενωμένοι! Σαν μια γροθιά! Να απομονώσουν καθετί που αποπροσανατολίζει, καθετί που προσπαθεί να τους «ξεμοναχιάσει».
Το πέτυχαν κι αυτό.
Οι χαλυβουργοί λένε και ξαναλένε:
«Θα φάμε ψωμί κι ελιά,
θα μείνουμε ενωμένοι,
αλλά δε θα προσκυνήσουμε».
Αυτό είναι το περήφανο παράδειγμά τους που άπλωσε φτερά και το μήνυμά του, παρά τον αποκλεισμό των καθεστωτικών ΜΜΕ, πάει πλέον παντού μέχρι και στην πιο μικρή γειτονιά.
*
Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι μια κατάκτηση που ανήκει σε όλους. Μια κατάκτηση που ανοίγει δρόμους για να περπατήσουν και οι άλλοι.
Γιατί έτσι, όταν μετατρέπεται σε πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν», μόνο τότε γίνονται τα ρυάκια χείμαρροι.
Οι χείμαρροι ποταμοί.
Και τα ποτάμια λαοθάλασσες.
Ετσι μόνο σπάνε τα φράγματα που στήνουν οι εκμεταλλευτές απέναντι στους εργάτες που δικαιούνται και διεκδικούν το μόχθο τους.
*
Οι χαλυβουργοί άναψαν φωτιές εκεί που δεν υπήρχαν. Μέσα στο καταχείμωνο. Φούντωσαν τις φλόγες εκεί που υπήρχαν ακόμα μικρές εστίες.
Οι χαλυβουργοί αποδεικνύουν ότι υπάρχουν «φωλιές νερού» που πρέπει να κρατηθούν ζωντανές κόντρα στο άνυδρο παρόν και στο έρημο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Γι' αυτό είναι κάτι παραπάνω από υποχρέωση:
Είναι καθήκον όλων μας,
είναι ταξικό καθήκον κάθε εργάτη,
κάθε εργαζόμενου, κάθε ανθρώπου του λαού, κάθε χειμαζόμενου από αυτή την πολιτική, κάθε δεσμώτη στη φυλακή της καπιταλιστικής ασυδοσίας και εκμετάλλευσης, να μετατρέψει σε δικό του αγώνα, σε δική του έγνοια την τελική νίκη του αγώνα που δίνουν οι χαλυβουργοί.
*
Αυτοί οι μπροστάρηδες, οι χαλυβουργοί, πρέπει να στηριχτούν από τον καθένα μας.
Με κάθε τρόπο.
Ειδικά τώρα που καταφέρνουν να κάνουν την ανηφόρα ίσιο δρόμο για να τραβήξουμε όλοι μπροστά.
ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=2/12/2011&columnId=1821
